توصیف مسلمانان در کتاب‎های آسمانی پیشین

نوشته های مرتبط

از تحقیق تا تلبیس

23 ساعت پیش

چرا اهل نماز و عبادت آدم فقیری هست اما یک گناهکار ثروتمند؟

3 هفته پیش

کتاب‌سوزی مسلمانان افسانه یا واقعیت؟؟

02/07/2019

توصیف امّت اسلام؛ یعنی امّت محمّد صلی الله علیه وسلم در کتاب‌های پیشین به گونه‌ای آمده که تردیدی در این زمینه باقی نمی‌گذارد که آنان همان امّت مختار و برگزیده و مورد توصیف در بشارت‌های پیامبران قبلی هستند.

برخی از آن ویژگی‌ها در مباحث و مطالب قبلی بیان گردید و در ادامه، موارد بیشتری آورده خواهد شد و با بیان اوصاف موجود در کتاب‌های رایج میان اهل کتاب، این ویژگی‌ها بیشتر مورد تأکید و تأیید قرار خواهد گرفت.

۱– داود در یکی از مزمورهایش چنین بشارت می‌دهد: «صحراها و روستاهایش آسوده و آرام خواهند شد و سرزمین [قیدار] سرسبز خواهد گشت و ساکنان غارها تسبیح خواهند گفت و از قلّه و بلندای کوه‌ها شکر و سپاس پروردگار را سر خواهند داد و تسابیح آن در جزایر منتشر خواهد شد.» الجواب الصّحیح، ج ۵، ص ۲۴۵؛ همین مفهوم را در سفر أشعیاء، إصحاح ۵: ۲۶- ۲۸ و إصحاح ۵۴: ۱- ۱۷ و عهد قدیم، صص ۷۸۷ و ۸۲۵- ۸۲۶ نگاه کنید.

شیخ الإسلام ابن تیمیّه مژدۀ فوق را چنین توضیح می‌دهد: «آن صحراها غیر از امّت محمّد صلی الله علیه وسلم، برای چه کسانی است؟! و غیر از فرزند اسماعیل؛ جدّ رسول الله، چه کسی قیدار است؟! و غیر از قوم عرب، چه افرادی ساکنان آن غارها و کوه‌ها هستند؟!» الجواب الصّحیح، ج ۵، ص ۲۴۵٫

۲– داود در زبور، امّت اسلام را این‌گونه توصیف می‌کند: «الله متعال را به شیوه‌ای نو تسبیح می‌گویند و باید فردی که الله تعالی امّتش را برگزیده و وی را یاری رسانده و صالحانشان را با کرامت و استوار و پابرجا ساخته، خوشحال باشد که آنان در بستر هم تسبیح گفته و با صداهایی بلند، تکبیر می‌گویند». الجواب الصّحیح، ج ۵، ص ۲۲۶؛ نک: مزمور ۱۴۹ از سفر مزامیر؛ عهد قدیم، ص ۷۳۶٫

بدون تردید صفات مذکور بر محمّد صلی الله علیه وسلم و امّتش صدق می‌کند؛ آنان در اذانی که برای نمازهای پنجگانه می‌دهند و در مکان‎های مرتفع، با صدای بلند تکبیر می‌گویند و نیز در نماز و خطبۀ عید فطر و قربان و هنگام رفتن برای نماز و حاجیان در ایّام منی و ساکنان سایر شهرها پس از نمازها و همچنین هنگام رمی جمرات و بر صفا و مروه و هنگام طواف و نیز در برابر رکن تکبیر سر می‌دهند.

در تمامی موارد فوق، تکبیر با صدای بلند گفته می‌شود و تکبیر با این شیوه، از شعائر مسلمانان به شمار می‌رود.

تکبیر مذکور غیر از تکبیر و تحمید و تسبیح و تهلیل و سایر اذکار مشروعی است که مسلمانان آن‎ها را آهسته انجام می‌دهند. امّت اسلام در هیچ حالتی ذکر الهی را ترک نمی‌کنند و بلکه در تمامی حالات و شرایط، الله أ را یاد می‌کنند.

علاوه بر این، نماز بزرگ‌ترین تسبیح است و مفهوم سخن داود ÷ نیز همین بوده که گفت: «به شیوه‌ای نو الله متعال را تسبیح می‌گویند.»

تسبیحات جدیدی که الله متعال آن‎ها را مشروع ساخت همچون نمازهای پنجگانه‌ و جدیدی است که الله ـ آن‎ها را برای مسلمانان مقرّر کرد.

امکان ندارد که صفات مزبور، بر غیر امّت محمّد ج صدق کند. الجواب الصّحیح، ج ۵، صص ۲۶۵- ۲۶۶؛ هدایه الحیاری، صص ۱۴۹- ۱۵۰٫

۳– حبقوق می‌گوید: «بدون تردید آسمان از درخشش محمّد صلی الله علیه وسلم روشن گشت و زمین از حمد ایشان پُر شد.» الجواب الصّحیح، ج ۵، ص ۲۶۷؛ نک: هدایه الحیاری، ص ۱۴۷؛ سفر حبقوق، إصحاح ۳: ۳- ۷؛ عهد قدیم، ص ۱۰۴۶٫

شیخ الإسلام در توضیح جملۀ فوق چنین می‌آورد: «امّا پُرشدن زمین از درخشش احمد ج بر اثر انوار ایمان و قرآنی که از ایشان و امّتشان آشکار گشت و نیز پُرشدن زمین از حمد ایشان و امّتشان در نمازهایی که به جای می‌آورند، امری روشن و آشکار است، زیرا امّت محمّد صلی الله علیه وسلم ستایشگرانند و باید که در هر نماز و خطبه‌ای، حمد الهی را به جای آورند و هر نمازگزاری در هر رکعتی می‌گوید: ﴿ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِینَ﴾.

هر گاه بنده بگوید: ﴿ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ رَبِّ ٱلۡعَٰلَمِینَ﴾، الله متعال می‌فرماید: «حَمِدَنِی عَبْدِی»؛ «بنده‌ام حمد مرا به جای آورد.» و چون بنده بگوید: ﴿ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِیمِ﴾، پروردگار عالم می‌فرماید: «أَثْنَى عَلَیَّ عَبْدِی»؛ «بنده‌ام مرا ثنا گفت.» و هنگامی که بگوید: ﴿مَٰلِکِ یَوۡمِ ٱلدِّینِ﴾، الله ﻷ می‌فرماید: «مَجَّدَنِی عَبْدِی» صحیح مسلم، شمارۀ حدیث: ۳۹۵٫؛ «بنده‌ام مرا تمجید کرد.»

امّت محمّد صلی الله علیه وسلم قیام در نماز را با تحمید شروع نموده و آن را با تحمید به پایان می‌برند و زمانی که سرهایشان را از رکوع بلند کنند، امامشان می‌گوید: «سَمِعَ اللّه ُلِمَنْ حَمِدَهُ»؛ «الله متعال ستایش فردی که او را می‌ستاید، می‌شنود.» و همگی باهم می‌گویند: «رَبَّنَا لَکَ الْحَمْدُ»؛ «پروردگارا! ستایش از آنِ توست.» همچنین نمازشان را با حمد الهی تمام می‌کنند و تمامی ستایش‌ها و نماز‌ها و پاکی‌ها را مخصوص الله متعال می‌دانند.

بیان و توصیف انواع حمد الهی توسّط آنان، به درازا می‌کشد.» الجواب الصّحیح، ج ۵، صص ۲۷۰- ۲۷۱٫

۴– أشعیاء گواهی به صلاح و دیانت امّت محمّد صلی الله علیه وسلم داده و می‌گوید: «به زودی برای تمامی ساکنان این زمین، از دور، عَلَم و نشانۀ [نبوّت] را برپا خواهم کرد و [پیامبر صلی الله علیه وسلم] مردم را از دورترین نقاط زمین فرا می‌خواند و آنان شتابان به سویش می‌روند.» الجواب الصّحیح، ص ۲۵۸؛ برای اطّلاع از متن کامل، نک: سفر أشعیاء، إصحاح ۵: ۲۶- ۳۰؛ عهد قدیم، ص ۷۸۷٫

ابن تیمیّه در توضیح این بشارت می‌گوید: «نداء همان لبّیک‌گفتنی است که پیامبر ج آن را در مراسم حج مشروع ساختند. مسلمانان هم کسانی هستند که الله تعالی را ستایش نموده و وی را یگانه دانستند و پروردگار را عبادت نمودند، ربوبیّت را مخصوص او دانستند، بت‌ها را شکستند و بت‌پرستی را از بین بردند.

مراد از علم و نشانۀ برافراشته، پیامبری است.

صفیر و بانگ زدن یعنی فراخواندن آنان به سوی بیت الله و مشعرها، که در نتیجۀ آن، با اطاعت و فرمانبرداری کامل به سمت آن می‌روند.» الجواب الصّحیح، ص ۲۵۸؛ برای اطّلاع از متن کامل، نک: سفر أشعیاء، إصحاح ۵: ۲۶- ۳۰؛ عهد قدیم، ص ۷۸۷٫

۵– أشعیاء در توصیف امّت محمّدج چنین می‌گوید: «به زودی این صحرا و شهرها از فرزندان قیدار پُر خواهد شد. آنان تسبیح می‌گویند و از بالای کوه‌ها ندا سر می‌دهند؛ این افراد همان کسانی هستند که الله تعالی را به بزرگی یاد نموده و او را در خشکی و دریا به پاکی می‌ستایند.» الجواب الصّحیح، ص ۲۶۲؛ نگاه کنید به چنین متنی در ترجمۀ موجود سفر أشعیاء، إصحاح ۴۲: ۱۰- ۱۳؛ عهد قدیم، ص ۸۲۳٫

شیخ الإسلام ابن تیمیّه بشارت مذکور را این‌گونه توضیح می‌دهد: «به اتّفاق تمامی مردم، قیدار پسر اسماعیل بود که قبیلۀ ربیعه و مضر از نسل وی هستند و محمّد صلی الله علیه وسلم از قبیلۀ مضر بودند.

پُرکردن این صحرا و تسبیح الهی فقط با مبعث محمّد ج به وقوع پیوست.» همان، ج ۴، ص ۲۶۲٫

۶– حزقیال درحالی که یهودیان را تهدید نموده و مسلمانان را توصیف می‌کند، چنین می‌گوید:«قطعاً الله تعالی آنان را بر شما آشکار و پیروز می‌گرداند و پیامبری را در میانتان مبعوث می‌کند و بر آنان کتابی نازل نموده و گردن‌هایتان را به این افراد می‌سپارد و آنان بر شما غلبه می‌کنند و بوسیلۀ حق، شما را خوار و ذلیل می‌سازند. مردان بنی‌قیدار در میان گروه‌های مردم می‌روند درحالی که فرشتگانی سوار بر اسبانی سفید و مسلّح همراهشان هستند و آنان بر شما مسلّط می‌شوند و پایان کارتان، آتش [دوزخ] است. از این آتش به الله متعال پناه می‌بریم.» الجواب الصّحیح، ج ۲، ص ۲۷۲؛ نک: سفر حزقیال، إصحاح ۲۰: ۴۵- ۴۹؛ عهد قدیم، ص ۹۴۹٫

برخی از بشارت‌ها و گواهی‌های موجود در کتاب‌های اهل کتاب بیان گردید و همان‌گونه که می‌بینی، بیانگر صلاح و رستگاری و برتری امّت محمّد صلی الله علیه وسلم است.

به نقل از سایت اهل سنت