﴿اعمال وافعال ما وفتنه های آخر زمان﴾!
﴿بخش هفدهم﴾:
به بخش هفدهم مضمون فتنه های آخر زمان خوش آمدید.
کلمه‌ی “فتنه” صیغه مفرد و جمع آن “فِتَنْ” مى‌باشد. ” فتنه” در زبان عربی به چند معنا آمده است:
۱- امتحان کردن؛
۲- آزمودن؛
۳- گمراه کردن؛
۴- گمراهى؛
۵- اختلاف میان مردم؛
۶- عذاب؛
۷- بیمارى؛
۸- جنون؛
۹- آشوب و غیره.
فتنه در اصطلاح، به معناى عذاب، سختى و هر کارِ نامطلوبی است که به ضرر انسان است؛ مثل کفر، گناه و غیره.
اگر فتنه از جانب الله تعالى باشد، در آن حکمتى نهفته است. اما اگر از جانب انسان و به غیر امرِ الله تعالى به وقوع پیوندد، مذموم است.
چگونه فتنه می‌تواند از جانب بنده باشد، در حالیکه تمام امور به تقدیر الله تعالى در جریان است؟
مثلاً کسى که زندانی میشود، به فتنه و مصیبتی گرفتار شده است. اگر این مصیبت، در راه فرموده‌ی الله تعالى باشد، این فتنه از جانب الله تعالى است. اما اگر در راهى قدم نهاده که الله تعالى منع کرده و در نتیجه‌ی آن زندانی شده، مثلاً به دلیل قتل عمد، دزدى یا راهزنى گرفتار شده است، این فتنه از جانب خودِ بنده صادر شده؛ هرچند که هر دو آنها در راستای تقدیر الهی بوده است.
در فتنه‌ها چه حکمتى وجود دارد؟
همه افراد در آرامش و راحتی خود را بنده صالح و پیرو دستورهای او می‌دانند؛ اما چون با سختی‌ها ودشواری‌ها مواجه می‌شوند، تنها مؤمنان صادق و حقیقی در ایمانشان ثابت‌قدم مى‌مانند. اما کسانى که به دروغ خود را مسلمان مى‌نامند از دین مرتد مى‌شوند. در این موضوع الله تعالى مى‌فرماید:
﴿أَحَسِبَ ٱلنَّاسُ أَن یُتۡرَکُوٓاْ أَن یَقُولُوٓاْ ءَامَنَّا وَهُمۡ لَا یُفۡتَنُونَ ٢ وَلَقَدۡ فَتَنَّا ٱلَّذِینَ مِن قَبۡلِهِمۡۖ فَلَیَعۡلَمَنَّ ٱللَّهُ ٱلَّذِینَ صَدَقُواْ وَلَیَعۡلَمَنَّ ٱلۡکَٰذِبِینَ ٣﴾ [العنکبوت: ٢-٣].
«آیا مردم گمان مى‌کنند که رها می‌شوند وقتی که بگویند ایمان آوردیم و مورد فتنه [یعنى امتحان] قرار نخواهند گرفت؟ و به یقین کسانى را که پیش از اینان بودند آزمودیم تا خدا آنان را که راست گفتهاند معلوم دارد و دروغگویان را [نیز] معلوم دارد».
در بخش قبلی در مورد جساسه مقالی را خدمت شما عزیزان با استناد از حدیث رسول کریم صلی الله علیه وسلم پیشکش کردم.
در این بخش در مورد سه فتنه ی دیگری که قبل از خروج دجال میان مردم ظهور میکند بحث میکنیم که این سه فتنه ها عبارت اند از:
۱- فتنه ی احلاس.
۲- فتنه ی دهماء.
۳- و فتنه ی دهیماء.
از حضرت عبدالله بن عمر رضی الله عنه نقل شده، می گوید:
نزد رسول الله صلى الله علیه وسلم موضوع فتنه را به میان کشیده بودیم، رسول الله صلى الله علیه وسلم درباره ی فتنه ها بسیار سخن گفتند.
حتی فتنه ی ﴿احلاس﴾ را مطرح نمود، یکی از حاضرین عرض کرد:
فتنه احلاس چیست؟ فرمودند:
(هِیَ هَرَبٌ وَحَرْبٌ ثُمَّ فِتْنَهُ السَّرَّاءِ دَخَنُهَا مِنْ تَحْتِ قَدَمی رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی یَزْعُمُ أَنَّهُ مِنِّی وَلَیْسَ مِنِّی وَإِنَّمَا أَوْلِیَائِی الْمُتَّقُونَ ثُمَّ یَصْطَلِحُ النَّاسُ عَلَى رَجُلٍ کَوَرِکٍ عَلَى ضِلَعٍ ثُمَّ فِتْنَهُ الدُّهَیْمَاءِ لَا تَدَعُ أَحَدًا مِنْ هَذِهِ الْأُمَّهِ إِلَّا لَطَمَتْهُ لَطْمَهً فَإِذَا قِیلَ انْقَضَتْ تَمَادَتْ یُصْبِحُ الرَّجُلُ فِیهَا مُؤْمِنًا وَیُمْسِی کَافِرًا حَتَّى یَصِیرَ النَّاسُ إِلَى فُسْطَاطَیْنِ فُسْطَاطِ إِیمَانٍ لَا نِفَاقَ فِیهِ وَفُسْطَاطِ نِفَاقٍ لَا إِیمَانَ فِیهِ فَإِذَا کَانَ ذَاکُمْ فَانْتَظِرُوا الدَّجَّالَ مِنْ یَوْمِهِ أَوْ مِنْ غَدِهِ)
۱- فتنه ی احلاس:
فتنه ی دویدن (فرار کردن) و رفتن مال و اولاد است.
بعد فتنه ی سراء پیدا می شود.
کسی وارد این فتنه می شود که گمان می کند از اهل بیت من است، ولی چنین نیست و ارتباطی به من ندارد، چون ولی و نزدیکان من پرهیزکارانند.
سپس مردم فردی را انتخاب می کنند که ثابت قدم و استوار نیست.
سپس فتنه ﴿دهیماء﴾می آید.
همه امت اسلامی او را می زنند، مردم گمان می کنند که تمام شده است،
اما باز هم ادامه دارد، افراد زیادی را گمراه می کند.
فردی هنگام صبح ایمان دارد ولی شامگاهان کافر می شود.
در پایان این فتنه ها مردم به دو دسته تقسیم می شوند:
۱- دسته ای مومن اند که در میان آنان منافقی وجود ندارد
۲- و دسته ی دوم منافق اند که مؤمنی در صف آنها دیده نمی شود.
هرگاه این وضعیت پیش آمد، در همان روز یا روز بعدش منتظر دجال باشید.
«احلاس»، جمع حلس است و حلس بر پارچه ای استعمال می گردد که بر پشت شتر و اسب و زیر قطب و پالان گذاشته می شود.
بدین جهت فتنه را به حلس تشبیه کرده است، چون هنگام ظهور فتنه مانند پالان شتر که مدام از پشت حیوان جدا نمی شود، آن هم از مردم جدا نمی شود.
خطابی می گوید:
ممکن است تشبیه کردن فتنه به حلس بخاطر سیاهی رنگ و تاریکی آن باشد.
«حَرَب» به معنی رفتن اهل و مال است!
عرب ها می گویند:
«حرب الرجل و فهو حریب فلان»
یعنی مال و اهلش به غارت برده شد است.
«سراء» نعمتی است که مردم از آن بدلیل کثرت مال و عافیت فراوان خوشحال می شوند.
نسبت دادن سراء به فتنه از این جهت است که نعمت (سراء) معمولاً موجب گمراه کردن و ارتکاب گناه میشود، همانگونه که این فتنه مردم را گمراه و به گناه وادار می سازد.
«دهیماء» آفتی است که مردم را به خاطر شرارت های شان وارد پریشانی و سرگردانی می کند.
مطالعه ی بخش بعدی این مضمون نهایت مهم را از این صفحه از یاد نبرید.
عزیزان گرانقدر!
لطفاً این مضامین خیلی مهم و حیاتی را با تمام خانواده، اقارب، دوستان، و همکاران تان شریک سازید، و در رشد فکری، عقیدتی، ایمانی و وجدانی همنوع تان اقلاً یک امر خیری را، مایه ی حصولِ صدقات جاریه ی تان سازید.
جزاکم الله وخیراً!
