نویسنده: عبدالحکیم شه بخش
مولانا خالد سیف‌الله رحمانی، یکی از علمای شاخص و متبحر هندوستان به سال ١٩۵۶م. در شهرستان دربهنگه ایالت بهار هند دیده به جهان گشود. پدر بزرگوارش مولانا حکیم زین‌العابدین و پدربزرگش مولانا عبدالاحد – رحمهما الله – از علمای معروف زمان خودشان بودند. فقیه برجسته‌ی معاصر، مولانا قاضی مجاهدالاسلام عموی این عالم برجسته بود.
مولانا رحمانی قرآن مجید و کتب ابتدایی اردو را از مادربزرگ پدری، مادر و شوهرعمه‌اش مولانا وجیه‌الدین فرا گرفت. کتاب‌های درسی مقدماتی فارسی و عربی را پیش پدر بزرگوارش خواند. پس از دو سال درس خواندن در مدرسه قاسم العلوم حسینیه شهرستان دربهنگه، به جامعه رحمانی مونگیر رفت و تا دوره‌ی حدیث در همین مدرسه درس خواند. سپس به دارالعلوم دیوبند رفت و سال آخر تحصیلی را دوباره خواند و از محضر بزرگانی چون مولانا مفتی محمودالحسن گنگوهی، مولانا محمدسالم قاسمی، مولانا انظرشاه کشمیری و مولانا نصیراحمد خان کسب فیض نمود.
ایشان سال‌ها در دارالعلوم حیدرآباد و دارالعلوم سبیل‌السلام حیدرآباد هند فنون مختلف را تدریس کرد و به طور ویژه کتب حدیث (صحیح بخاری و سنن ترمذی) و فقه را تدریس نمود. او سپس المعهد العالی الاسلامی حیدرآباد را تأسیس نمود.
مولانا خالد سیف‌الله رحمانی آثار زیادی به جامعه اسلامی تحویل داده است که بعضی از آنها هنوز به زیور طبع آراسته نشده‌اند. از آثار چاپ شده‌ی ایشان می‌توان جدید فقہی مسائل، حلال و حرام، کتاب الفتاویٰ، طلاق و تفریق، نیا عہد نئے مسائل، خواتین اور انتظامی مسائل، مسجد کی شرعی حیثیت، قاموس الفقہ، آسان اُصولِ فقہ، آسان اصول حدیث، آسان اصول تفسیر، قرآن ایک الہامی، راہِ اعتدال، مروجہ بدعات ــ فقہاء اسلام کی نظر میں، مسلم پرسنل لاء ــ ایک نظر میں، عورت ــ اسلام کے سائے میں، حیات مجاہد و عصر حاضر کے سماجی مسائل را نام برد.
مولانا رحمانی در نهادهای مختلف علمی و فرهنگی عضویت دارد؛ ایشان عضو مؤسس و عضو هیئت رئیسه نهاد احوال شخصیه مسلمانان هند، عضو مجلس شورای امارت شرعیه بهار، دائره المعارف و… هستند.
[خداوند متعال ایشان را در پناه خویش نگه دارد و از علوم و فیوضاتش، جهانی را بیشتر بهره‌مند سازد.]