پیله‌وار مانع پرواز یکدیگر نشویم

کرم ابریشم تا وقتی به اوج رشدش نرسیده در داخل پیله زندگی می‌کند و دنیایش و همدم، همراه و همرازش، همان پیله‌ است.

اصلاح نت 20/04/2021

0 84 زمان تقریبی مطالعه 3 دقیقه

نویسنده: خانم دکتر ژیلا مرادپور

کرم ابریشم تا وقتی به اوج رشدش نرسیده در داخل پیله زندگی می‌کند و دنیایش و همدم، همراه و همرازش، همان پیله‌ است.

چه بسا عاشقانه دوستش بدارد اما افسوس که پیله، قدر عشق او را نمی‌داند و گرنه به تناسب رشد او، خود را بزرگ وبزرگ‌تر می‌کرد تا کرم همیشه در کنارش راحت و آسوده باشد و احساس حمایت و امنیت و احترام کند!

اما افسوس که پیله آن قدر از این فرجام رشد کرم عاشقش، غافل می‌ماند که به ناگاه، کرم دلتنگ و دلسرد از بی‌توجهی پیله، از او دل می‌کند تا از دل‌تنگی کُشنده و هم‌نشینی ملال‌آور و مایوس‌کننده با پیله‌، خود را برهاند و به یک‌باره پیله را شکافته و خود را رها می‌سازد.

این‌جاست که دنیای بزرگ‌تر را کشف می‌کند و می‌فهمد دل بستنش به پیله‌ی به آن کوچکی در برابر دنیای به این بزرگی که آزاد و رهاست، از این پس کاری بیهوده است، زیرا جایی که ظرفیت رشدش را ندارد و کسی ارزش عشقش را ندانسته، دیگر جای ماندن نیست.

چون ماندن به پای کسی که عشق زیبایش را نفهمید و سازگاریش را با او به‌خاطر دوست داشتنش ندید، دیگر ارزش ندارد!

کرم یک‌باره با شناخت دیگری از خود و آن همراه گذشته و این آینده‌ی پیش‌رویش مواجه می‌شود، دیگر خودش را کرم نمی‌بیند، بلکه پروانه‌ای زیبا، آزاد، رها و توانمند و دنیای پیش‌رویش را جولانگاه بزرگ تحقق آرزوهایش می‌یابد و جایگاه و همراه و همدم سابقش را شایسته‌ی رها کردن در همان محدوده‌ی پندار خودش می‌بیند.

حال اگر این همراه قدیمی بخواهد خودخواهانه و با حصاری آهنی دور خود مانع خروج این پروانه‌ی عاشق‌پیشه‌ی بلندطبع گردد او را در میان چنگال خودخواهی‌اش خفه خواهد کرد و دیگر نه او را دارد نه عشقش و نه تماشای زیبایی اوج گرفتنش را.

پس بیایید اگر برای کسی پیله شدیم و برای عشق پاک و سازش بی‌ادعایش، پاسخگوی مناسبی نبودیم، حداقل وقتی خواست خود را بیابد و اوج بگیرد، مانع پروازش نشویم…….

انسان‌ها گاهی برای یکدیگر عاشق‌های خوبی نیستند!

گاهی دوست‌داشتن را بلد نیستند، چنان محبوبشان را به حکم دوست‌داشتن می‌آزارند که وقتی محبوب، آستانه‌ی تحملش پایان یافت، وی را چون پیله‌ی تنگی می‌پندارد که حس می‌کند اگر هر چه زودتر از آن جدا نشود در آن خفه می‌شود، پس به ناچار به فکر رهایی و جدایی می‌افتد، هر چند جدایی برایش دردناک باشد.

آری انسان‌ها گاهی در حق یکدیگر چنین‌اند و خیلی دیر متوجه اشتباهشان می‌شوند، چون خود از محبوبشان، کسی می‌سازند که دیگر نمی‌تواند همانند گذشته آن‌ها را دوست بدارد و همراهشان باقی بماند.

بر این اساس گاهی خواسته، حس خوب و منطقی‌ات محقق می‌شود، بدون این‌که برایش تلاش چندانی کنی، اما گاهی برای تحقق حس خوبت هر قدر تلاش کنی، محقق نمی‌شود، چون حس خوبت هر قدر هم منطقی باشد، خواسته و رفتار غیر منطقیِ فرد دیگری مانع تحقق آن است.

این‌جاست که مستاصل می‌مانی! نه می‌توانی بر مبنای حس خوب و منطقی‌ات به خواسته‌ات برسی و نه می‌توانی آن دیگری را قانع سازی که خواسته‌اش منطقی و خوب نیست، شدنی نیست، ادامه‌اش خوب نیست، نه برای تو و نه برای او…….

اما افسوس که با روش‌های نامعقولی چون تهدید به خودکشی و جریحه‌دار‌کردن وجدان و حس ترحمت، تو را از خواسته و هدف متعالی‌ات باز می‌دارد، بال پروازت را می‌چیند و گمانش بر این است که این گونه تو را همان گونه که می‌خواهد برای خودش دارد.

غافل از این‌که، این بودن و این ماندن نه ماندگار است و نه خوشایند، چون دیگر آن بودنِ گذشته نیست تا ماندنی به دنبال داشته باشد، ماندن، دل‌بستن می‌خواهد، دلی که حرمتش را بشکنی دیگر بند آن را گشوده‌ای و ماندنی نیست.

بلکه گسستنی است و روزی خواهد رفت، چه امروز، چه فردا و فرداهای دیگر. بودنی این چنین، هم برای تو و هم او، فقط رکود و ایستایی در نبودن‌ها و ناخوشی‌ها و اتلاف عمر است. توقف در زمانی است که قابل جبران نیست. کاش زود بفهمیم، زود بدانیم که گاهی برای جبران و ماندن و ادامه دادن خیلی دیر شده است.

دیگر وقت آن است که تغییر و جدایی و رفتن را باور کنیم و از آن نترسیم.

چون هر تغییر و جدایی ترسناک نیست، بلکه از پیله در آمدن و پروانه شدن است.

هر چند دردناک است اما اوج که بگیریم درد را فراموش می‌کنیم و می‌فهمیم، آن جایی که قبلا بودیم و رهایش کردیم، برایمان کوچک شده بود و بال پروازمان را گرفته بود و باید از آن آزاد می‌شدیم و پر می‌گشودیم.

پس با نگاه به آن گذشته‌ی به ظاهر نافرجام، حسرت نمی‌خوریم بلکه آن را پلی به سوی آینده خواهیم دانست و با عشق، شادی و امید به آغوش آینده خواهیم رفت و برای یکدیگر آرزوی آزادی و رهایی و سبک‌بالی پروانه‌وار خواهیم نمود.